نسبیت فرهنگی از منظر قرآن

هدف از این نوشتار، به دست دادن نظر قرآن درباره نسبیت فرهنگی است. در این بحث درون دینی، روی سخن با کسانی است که مدعی هستند قرآن نسبت به فرهنگ های مختلف، به ویژه ادیان، نظری مطلق ندارد، و حتی راه هر یک از پیامبران به صورت نکره )صراط( است، و نه »الصراط المستقیم«، این یعنی وجود راه های راست، نه راه راست. نویسنده برخی از آیاتی که نسبیت فرهنگ ها را می رسانند نقل کرده و سپس به آیاتی پرداخته که مدعیات اساسی نسبیت فرهنگی را زیر سؤال می برد. نویسنده با توجه به مسأله جهانی شدن، آن را از جهانی سازی جدا می کند، اولی را خوب و دومی را که با انحصار اطلاعات و از طریق شبکه های گوناگون اطلاع رسانی تحمیل می شود، ستم و اهانت به سایر فرهنگ هایی می داند که از امکانات برابر رسانه ای برخوردار نیستند. فشارهای نهاد بین المللی از سوی قدرتهای اقتصادی و نظامی در این زمینه مانند ابزار فشاری بر کشورهای در حال رشد عمل می کنند. همچنین در این مقاله رواداری و تسامح اجتماعی سیاسی نیز بدون التزام به نسبیت اعتقادی و فرهنگی ممکن دانسته شده است.